2. Najświętsze członki i wszystko ciało
okrutnie zbite na krzyżu wisiało.
Ach, ach, dla ciebie, człowiecze,
z boku krew Jezusa ciecze!

3. Ostrą koroną skronie zranione,
język zapiekły i usta spragnione.
Ach, ach, dla mojej swawoli
Jezus umiera i boli!

4. Woła i kona, łzy z oczu leje,
pod krzyżem Matka Bolesna truchleje.
Ach, ach, sprośne złości moje
sprawiły te niepokoje!

5. Więc się poprawię, Ty łaski dodaj.
Życia świętego dobry sposób podaj.
Ach, ach, tu kres złości moich,
przy nogach przybitych Twoich!

6. Tu z Magdaleną chcę pokutować
i za swe grzechy serdecznie żałować.
Ach, ach, zmiłuj się nade mną,
uczyń miłosierdzie ze mną!

7. Rozbrat ci, świecie, dziś wypowiadam,
z grzechów się swoich szczerze wyspowiadam.
Ach, ach, serdecznie żałuję,
bo Cię, Boże mój, miłuję!

Siedl. w.XLI 149

2. W krzyżu osłoda, w krzyżu ochłoda
dla duszy smutkiem zmroczonej.
Kto krzyż odgadnie, ten nie upadnie
w boleści sercu zadanej.

3. Kiedy cierpienie, kiedy zwątpienie
serce ci na wskroś przepali,
gdy grom się zbliża, pośpiesz do krzyża,
On ciebie wesprze, ocali.

4. Gdy cię skrzywdzono albo zraniono,
lub serce czyjeś zawiodło,
o, nie rozpaczaj, módl się, przebaczaj,
krzyż niech ci stanie za godło.

Siedl. w.XLI 148

Duszę Jej, co łez nie mieści,
pełną smutku i boleści,
przeszedł miecz dla naszych win.

2. O, jak smutna i strapiona
Matka ta błogosławiona,
której Synem niebios Król!

Jak płakała Matka miła,
jak cierpiała, gdy patrzyła
na Boskiego Syna ból!

3. Gdzież jest człowiek, co łzę wstrzyma,
gdy mu stanie przed oczyma
w mękach Matka ta bez skaz?

Kto się smutkiem nie poruszy,
gdy rozważy boleść duszy
Matki z Jej Dziecięciem wraz?

4. Za swojego ludu zbrodnie
w mękach widzi tak niegodnie
zsieczonego Zbawcę dusz.

Widzi Syna wśród konania,
jak samotny głowę skłania,
gdy oddawał ducha już.

5. Matko, coś miłości zdrojem,
spraw, niech czuję w sercu moim
ból Twój u Jezusa nóg!

Spraw, by serce me gorzało,
by radością życia całą
stał się dla mnie Chrystus Bóg.

6. Matko, ponad wszystko świętsza,
rany Pana aż do wnętrza
w serce me głęboko wpój.

Cierpiącego tak niezmiernie
Twego Syna ból i ciernie
niechaj duch podziela mój.

7. Spraw, niech leję łzy obficie
i przez całe moje życie
serce me z Cierpiącym wiąż.

Pragnę stać pod krzyżem z Tobą,
z Twoją łączyć się żałobą,
w płaczu się rozpływać wciąż.

8. Panno Święta, swe dziewicze
zapłakane wznieś oblicze:
jeden niech nas łączy płacz.

Spraw, niech żyję Zbawcy zgonem,
na mym sercu rozżalonym
Jego ból wycisnąć racz.

9. Niech mnie męki gwoździe zranią,
niechaj, kiedy patrzę na Nią,
krew upoi mnie i krzyż.

Męką ognia nieustanną
nie daj gorzeć, Święta Panno,
w sądu dzień swą pomoc zbliż.

10. A gdy życia kres nastanie,
przez swą Matkę, Chryste Panie,
do zwycięstwa dojść nam daj.

Gdy ulegnie śmierci ciało,
obleczona wieczną chwałą
dusza niech osiągnie raj.

Siedl. w.XLI 146

2. Naprzód w Ogrojcu wziął pocałowanie,
tam Judasz zdrajca dał był katom znamię:
oto patrzajcie, mego Mistrza macie,
Tego imajcie.

3. Wnet się rzucili jako lwy zaciekli,
apostołowie od Niego uciekli;
On zaś był śpiesznie wiedzion do Annasza,
pociecha nasza.

4. Przed sąd Piłata gdy był postawiony,
niesprawiedliwie został oskarżony;
rozkazał Piłat, by był biczowany
ten Pan nad pany.

5. Koronę z ciernia żołnierze uwili,
naszemu Panu na głowę wtłoczyli;
naśmiewając się przed Nim przyklękali,
królem Go zwali.

6. Krzyknęła potem tłuszcza zbuntowana:
„Nie chcemy Tego za swego mieć pana;
niechaj na krzyżu swój żywot położy
ten to Syn Boży!”.

7. Krzyż niosąc, na śmierć szedł nieustraszenie,
oprawcy niecni zwlekli zeń odzienie;
do krzyża Zbawcę okrutnie przybili,
octem poili.

8. Z wołaniem głośnym po tak srogiej męce
skonał, oddając ducha w Ojca ręce;
zagasło słońce, strach ludzi oniemia,
trzęsła się ziemia.

9. Zstąpił do piekieł Król wieczystej mocy,
z niewoli lud swój wybawił sierocy;
umarłych ciała z grobów powstawały,
widzieć się dały.

10. Zacny Nikodem wraz z Józefem śmiało
zanieśli prośbę o Jezusa ciało;
dozwala Piłat, pełnią się bez zwłoki
Boże wyroki.

11. W wieczornej porze, nie tracąc ni chwili,
ostrożnie z krzyża Jezusa złożyli;
Matuchna Jego ciało piastowała,
rzewnie płakała.

12. Wnet prześcieradło usławszy na ziemi,
uczcili ciało balsamy drogimi;
w świeżo kowanym grobie położyli,
płacz uczynili.

13. Płaczmy i my też, wierni, chrześcijanie,
dziękując Panu za najdroższe rany;
iż, by nas zbawić, lejąc krew obficie,
dał za nas życie!

Siedl. w.XLI 144

2. Kielich gorzkiej męki z Ojca Twego ręki
ochotnie przyjmujesz, za nas ofiarujesz;
anioł Ci się z nieba zjawia, o męce z Tobą rozmawia;
ach, Jezu strwożony, przed męką zmęczony!

3. Uczniowie posnęli, Ciebie zapomnieli,
Judasz zbrojne roty stawia przede wroty;
i wnet do Ogrojca wpada z wodzem swym zbirów gromada;
ach, Jezu kochany, przez ucznia sprzedany!

4. Chociaż ze swym ludem obalony cudem,
Judasz z ziemi wstaje, Jezusa wydaje.
Dopiero się Nań rzucają, więzy, łańcuchy wkładają.
Ach, Jezu pojmany, za złoczyńcę miany!

Siedl. w.XLI 138

2. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam cię wprowadził w kraj miodem płynący,
tyś Mi zgotował śmierci znak hańbiący.

3. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam ciebie szczepił, winnico wybrana,
a tyś Mnie octem poił, swego Pana.

4. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam dla cię spuszczał na Egipt karanie,
a tyś Mnie wydał na ubiczowanie.

5. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam faraona dał w odmęt bałwanów,
a tyś Mnie wydał książętom kapłanów.

6. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Morzem otworzył, byś szedł suchą nogą,
a tyś Mi włócznią bok otworzył srogą.

7. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam ci był wodzem w kolumnie obłoku,
tyś Mnie wiódł słuchać Piłata wyroku.

8. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam ciebie karmił manny rozkoszami
tyś Mi odpłacił policzkowaniami.

9. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam ci ze skały dobył wodę zdrową,
a tyś Mnie poił goryczą żółciową.

10. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam dał, że zbici Chanaan królowie,
a ty zaś trzciną biłeś Mnie po głowie.

11. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam ci dał berło Judzie powierzone,
a tyś Mi wtłoczył cierniową koronę.

12. Ludu, mój ludu, cóżem ci uczynił?
W czymem zasmucił, albo w czym zawinił?
Jam cię wywyższył między narodami,
tyś Mnie na krzyżu podwyższył z łotrami.

Siedl. w.XLI 133

2. Skłoń gałązki, drzewo święte,
ulżyj członkom tak rozpiętym,
odmień teraz oną srogość,
którąś miało z urodzenia,
spuść lekkuchno i cichuchno
ciało Króla Niebieskiego.

3. Tyś samo było dostojne
nosić światowe Zbawienie,
przez cię przewóz jest naprawion
światu, który był zagubion,
który święta krew polała,
co z Baranka wypływała.

4. W jasełkach leżąc, gdy płakał,
już tam był wszystko oglądał,
iż tak haniebnie umrzeć miał,
gdy wszystek świat odkupić chciał.
W on czas między zwierzętami,
a teraz między łotrami.

5. Niesłychanać to jest dobroć
za kogo na krzyżu umrzeć!
Któż to może dzisiaj zdziałać?
Za kogo swoją duszę dać?
Sam to Pan Jezus wykonał,
bo nas wiernie umiłował.

6. Nędzne by to serce było,
co by dziś nie zapłakało,
widząc Stworzyciela swego
na krzyżu zawieszonego,
na słońcu upieczonego
Baranka wielkanocnego.

Siedl. w.XLI 131

2. Krzyżu Chrystusa, bądźże pochwalony,
na wieczne czasy bądźże pozdrowiony;
ta sama krew cię skropiła,
która nas z grzechów obmyła.

3. Krzyżu Chrystusa, bądźże pochwalony,
na wieczne czasy bądźże pozdrowiony;
z ciebie moc płynie i męstwo,
w tobie jest nasze zwycięstwo.

Siedl. w.XLI 129

2. Płacz Go, człowiecze mizerny,
patrząc, jak jest miłosierny;
Jezus, Jezus na krzyżu umiera,
słońce, słońce jasność swą zawiera.

3. Pan wyrzekł ostatnie słowa,
zwisła Mu na piersi głowa;
Matka, Matka pod Nim frasobliwa,
stoi, stoi z żalu ledwie żywa.

4. Zasłona się potargała,
ziemia rwie się, ryczy skała;
setnik, setnik woła: Syn to Boży!
Tłuszcza, tłuszcza, wierząc w proch się korzy.

5. Na koniec Mu bok przebito,
krew płynie z wodą obfito;
żal nasz, żal nasz dziś wyznajem łzami,
Jezu, Jezu, zmiłuj się nad nami!

Siedl. w.XLI 124

Refren: Przyjdź, mój Jezu, przyjdź, mój Jezu,
przyjdź, mój Jezu, pociesz mnie,
bo Cię kocham serdecznie.

2. Ach, mój Jezu, jakeś srodze
do słupa przywiązany,
za tak ciężkie grzechy nasze
okrutnie biczowany.
Ref.

3. Ach, mój Jezu, co za boleść
cierpisz w ostrej koronie,
twarz najświętsza zakrwawiona,
głowa wszystka w krwi tonie.
Ref.

4. Ach, mój Jezu, gdy wychodzisz
na Górę Kalwaryjską,
trzykroć pod ciężarem krzyża
upadasz bardzo ciężko.
Ref.

5. A gdy, mój najmilszy Jezu,
na krzyżu już umierasz,
dajesz ducha w Ojca ręce,
grzesznym niebo otwierasz.
Ref.

6. Ach, mój Jezu, gdy czas przyjdzie,
że już umierać trzeba,
wspomnij na swą gorzką mękę,
nie chciej zawierać nieba.
Ref.

Siedl. w.XLI 120